Sonra hamı getdi, bir-bir, iki-bir,
Adamlar azaldı, səslər azaldı.
Təkləndim bu boyda dünya içində,
Ən yaxın, ən doğma kəslər azaldı.

Sonra unuduldu bütün pisliklər,
Sonra alışıldı olanlara da.
Sonra şükür dedim gündə yüz dəfə
Əlimdə, ovcumda qalanlara da.

Sonra sən də getdin- nə önəmi var?
Könlümdə yerini hər an saxladım.
Ən vacib işimin arasında da
Səni düşünməyə zaman saxladım.

Sonra anladım ki, həyat belədi,
İnsanı ən həssas vaxtında yorur.
…Kim gözündən salır məni, görəsən?
Bir biləydim, məni kim unutdurur.

Xəyalə Sevil